Vrijdag 29 juli 2011

Joran heeft nog steeds niet helemaal door dat 5 uur ’s ochtends toch echt niet een tijd is waarvan wij zeggen….”opstaan allemaal”. Gelukkig heeft hij zijn Nintendo DS nog en kan hij zich (zonder geluid) zeker wel twee uur vermaken. We denken dat dit voor hem mogelijk nog de naweeën van de jetlag zijn.

Vanmorgen hebben we rustig aan gedaan. Op de camping werd ik (Marja) door een tweetal dames in het Nederlands aangesproken. Nou ja Nederlands….er zat wel een heel Canadees accent in. Afzonderlijk van elkaar vertelden ze dat ze vroeger geëmigreerd waren en dat ze Nederland nog steeds zo mooi vinden (de een heeft in Ommen gewoond en de andere in Nijverdal). Maar goed inmiddels zijn hun kinderen en kleinkinderen in Canada opgegroeid dus terug naar Nederland zit er volgens hun niet meer in. De afgelopen dagen zijn we al vaker door Nederlandse Canadezen aangesproken, best leuk. En “echte” Nederlanders, die zijn we nog niet tegen gekomen en dat is ook wel eens lekker.

Toen we van de camping uit Revelstoke vertrokken zijn we richting Three Valley Gap gereden. Three Valley Gap is een zogenaamde spookstad en was het einde van de spoorweg. Er staat een opvallend hotel met rode dakpannen bij het bergmeer dat een aandenken is aan de spoorwegtijd. Inmiddels is het zeer commercieel en zijn we maar niet uit onze camper gestapt. Het bergmeer is wel heel erg mooi.

Vandaag zijn we langs heel veel bergmeren gereden. Op een gegeven moment ga je de schoonheid van de bergmeren / de natuur zo vanzelfsprekend vinden dat het als normaal voelt. Dat kan natuurlijk niet helemaal de bedoeling zijn, maar dit komt gewoon doordat het gebied waar we doorheen rijden zoveel mooie bergmeren bezit.

Via Three Valley Gap zijn we langs Craigellachie gereden met The Last Spike Historical Site (een aantal monumenten, waaronder het afgedankte station, een gedenkteken en een historische treinwagon. Hier zijn we even gestopt en hebben het e.e.a. aanschouwd. Bijzonder was het niet mar het was wel keurig aangelegd.
Het viel ons op nadat we The Last Spike hadden verlaten dat er amper verkeer op de weg was. Lekker rustig dus. Nou een uurtje later was dat wel veranderd. De Canadezen hebben een lang weekend want om een of andere reden zijn ze maandag ook vrij. Dit in combinatie met het te verwachten mooie weer en de vele meren leverde dit in no time een verkeersdrukte van jewelste op.
Het lijkt ook wel of iedereen hier een pick-up / camper met of zonder boot/auto/quad/(cross)motor/mobile home of een combinatie hiervan heeft. Op de vele meren veel speedboten, jetski’s en waterskiërs. Surfen of zeilen is er niet bij. De Canadezen zijn wat dat betreft net als de Amerikanen dol op alles wat gemotoriseerd is en het liefst in het kwadraat.

Na veel moois te hebben gezien zijn we neergestreken nabij Enderby voor de lunch in onze eigen RV. Het toeval wilde dat er een soort rommelmarkt gaande was dus deze maar bezocht na de lunch.
Joran heeft er een deel(tje) van zijn zak- en vakantiegeld (met dank aan de opa’s en oma’s) gespendeerd. Hij vraagt nu elke keer: “waar zijn mijn dollars?” We temperen hem dus maar een beetje, want de reis is natuurlijk best nog lang. En alles in een keer op is natuurlijk ook niet leuk. Voor ons was er niets bijzonders bij.

Kort voor Enderby de tank maar weer gevuld. We hadden weliswaar niet veel gereden na de laatste tankbeurt maar vol is vol en je weet dus nooit wanneer je weer de gelegenheid krijgt.
Deze beurt ging er 85 liter in. Die dikke V8 slurpt als een wilde. We betalen hier ongeveer 0.92 eurocent voor een liter benzine en dat is maar goed ook. Deze bak is in NL gewoon niet te betalen als het om brandstof gaat. Inmiddels heb ik (BJ) er ruim 700 km op zitten en ben aardig gewend aan het sturen met deze voor mij toch wel grote jongen.

Weer achter het stuur van de RV deze in de richting Vernon gezet. Het doel aldaar was de Davidson Orchards. Deze (fruit en groente)teler is al 3 generaties lang een bekende in BC.
De fam. Davidson verbouwd 20 soorten appels, meerdere soort pompoenen, abrikozen, perziken, tomaten, aubergines, meerdere soorten pepers en paprika’s, kersen, aardbeien en ga zo maar door.
Alles wordt handmatig gedaan van het zaaien tot het oogsten. Het (familie) bedrijf heeft slechts 70 medewerkers in dienst van mei t/m oktober.
Verkoop van producten wordt alleen op de Orchards zelf gedaan. Er wordt niet geleverd aan The Super Store, 7eleven, de Wall Mart etc etc.
Dit bedrijf krijgt subsidie van de overheid en dat is maar goed ook want anders kon het niet bestaan.
De Davidsons moeten nml voor bv 1 kilo appels 12 dollarcent investeren maar krijgt voor het eindproduct maar 5 dollarcent terug. Je hoeft geen econoom te zijn om te begrijpen dat dat niet uit kan. De overheid wil echter deze mooie vorm van verbouwen beschermen en helpt de Davidson dus een handje. Medelijden is ook weer niet nodig want ze zagen er allemaal gezond uit.
Natuurlijk hier ook weer een paar spulletjes gekocht in het “winkeltje” waaronder een zoete peper. Nou ik ben benieuwd!!!

Het is half vier als we vertrekken vanaf dit mooie landgoed. Einddoel is nu Kelowna. Dit is toch wel een serieus grote stad tussen al de kleine dorpjes die we na Calgary zijn tegen gekomen. Met 100.000 inwoners is Kelowna een uit de kluiten gewassen stadje wat direct aan het Kalamaka meer ligt. Dit meer ligt tegen de oude bergen van Okanagan Valley. Dit leverde natuurlijk weer een geweldig uitzicht op.

Vandaag wilden we op tijd op een camping staan en dat viel niet mee. Bij de de 4e camping was het raak en inmiddels was het 17.30 uur.
We staan tussen de dennenbomen en het was even manoeuvreren om de camper op zijn plaats te krijgen. We betalen hier voor een nacht 30 CAD. Niet duur maar het is geen full hook-up. Stroom en “fresh”water aansluiting is er wel. Voor grey en blackwater moeten we morgen maar even een stortpunt zoeken.

Op de camping heeft Marja het eten gemaakt en ik heb de camper perikelen voor mijn rekening genomen. Joran speelde achter de camper in een riviertje en oma las een boek.

We maken het vanavond vast niet laat want morgen staat Manning Park in de planning. Tussen hier en Manning Park ligt zo’n 250 km en de daarbij behorende uitstapjes. Het wordt dus weer een lange, maar vast geweldige dag.

Ik zou hier kunnen wonen. Marja (nog) niet. Ik ben echt al helemaal verknocht aan dit land, de natuur, de gemoedelijkheid en de mogelijkheden die het land biedt.