The Olympics

Vanmorgen zijn we zonder ontbijt op pad gegaan. We hadden namelijk gehoord dat het heel erg druk was voor de Ferry naar Horse Shoe Bay.

Reserveringen waren gisteren niet eerder mogelijk dan na 14.00 uur. Aangezien ons dit wat te laat was zijn we maar op goed geluk vertrokken.
De rit naar de Ferry duurde maar 15 minuten dus hadden we ingecalculeerd dat we daar wel tijd zouden hebben om te ontbijten.
Toen we aankwamen rond 08.45 uur was er plek voor ons op de eerstvolgende Ferry. Deze Ferry zou om 10.40 uur vertrekken.
We hebben inderdaad dus eerst nog lekker de tijd gehad om te ontbijten en Oma D. en BJ konden nog een kop koffie halen bij Starbucks.

Om 10.30 uur zijn we de Ferry op gereden en rond 10.40 uur vertrokken we ook echt. Het was een rustige en heel zonnige overtocht die we voornamelijk op het sundeck hebben doorgebracht (als was de wind nog vrij kil zo af en toe).

Aangekomen in Horse Shoe Bay (12.20 uur) zijn we nog even doorgereden. Rond 13.30 uur hebben we een picknickplaats opgezocht.
We zijn gestopt bij een zogenaamd viewpoint met een prachtig uitzicht op de bergen (Zenith Mountain en Pelion Mountain.
Nadat we hier eerst de nodige fotomomenten hebben gehad hebben we genoten van onze lunch.

Na een uurtje verder de Highway 99 in noordelijk richting rijden kwamen we uit bij een camping op ongeveer 13 km voor het centrum van Whistler (Whistler RV park en Campground.
Na een mooie route omhoog kwamen we bij de entree. Ook hier hadden ze ruimte voor ons.
We mochten zelfs kiezen. De keuze was: of dicht bij het toilet en de douche of een grandioos uitzicht. Nou dat is niet moeilijk kiezen natuurlijk als je toch toilet aan boord hebt.
We staan nu op plaats 34 en het uitzicht is inderdaad adembenemend. Voor ons zien we alleen maar dal met bossen en bergen met eeuwige sneeuw. Het schijnt dat je in de bergen in de omgeving van Whistler zelfs in de zomer kan skiën.

Toen we even wat gedronken hadden zijn we Whistler in gegaan.
We hebben de RV geparkeerd en zijn lopend richting Medal Plaza gegaan alwaar alles nog in het teken staat van de Olympische spelen van 2010. Natuurlijk dit ook op de foto vastgelegd en net als iedere andere toerist bij de Olympische ringen op de foto gegaan.

Aangezien het wederom heel erg lekker weer was (ongeveer 28 graden) hebben we ons daarna op een terras neer gezet. Lekker een koele versnapering en naar de mensen (lees toeristen) kijken die in dit mooie dorp rond lopen.
Whistler is naar onze mening vorig jaar voor de Olympische Spelen vast goed opgeknapt want het zag er goed onderhouden uit. Kortom een mooie plaats om een tijdje in rond te lopen.

Na de versnaperingen en de nodige winkeltjes, een bezoek gebracht aan de supermarkt want onze voorraad voeding was reeds aardig geslonken.

Voordat we daar aankwamen zagen we een jochie van een jaar of 4 met een kinderwagen bij een trap staan.
Het ventje dacht dat hij zijn jongere zusje (baby) wel even in de wandelwagen van de de trap kon duwen richting papa die druk was met nog een koter.
Na een harde “Nee”, “Stop” en “Hoooo” kreeg het ventje in de gaten dat dit niet de bedoeling was.
In tranen liep het mannetje naar zijn vader en daar stonden wij met een kind dat niet van ons was.

Toen vaderlief het ook in de gaten kreeg zei hij: ”He is just wachting his litlle sister”. Waarop wij zeiden dat hij de kleine bijna een wisse dood had ingedrukt zei de man als of er niets gebeurd was: “That’s not supoost to happen”.

Ach toch weer een kleintje gered. Lukt ons bijna iedere vakantie wel. In Mexico heeft Marja ook al eens een NL kind uit de branding getrokken. Die papa en mama waren wel dankbaar en zichtbaar geschrokken.

Na deze “commotie” weer naar de campground gegaan.

Aangezien BJ genoeg hout langs de weg ziet liggen en het dus zonde vindt om te betalen voor kampvuurhout (7 a 7,50 CAD per vijf a zeven natte blokken hout) hebben we onderweg naar de campground de camper vol geladen met sprokkelhout.

Verder hebben we ons bezig gehouden met de gebruikelijke routinematige bezigheden.
Op een ding na….Joran heeft vanmiddag voor het eerst zijn (nou ja zijn….)digitale camera ontdekt.

Nu is het de hele tijd: papa, mama, oma zeg een cheese….en…ik moet hier nog een foto van maken en daar nog van…en..ga eens even bij elkaar zitten enz. Nu weten we hoe hij zich vaak moet voelen. Maar goed, misschien wordt hij nog een goede fotograaf want er zitten al leuke foto’s bij.

Morgen gaat de rit naar Cache Creek. We hopen dat we er in het begin van de middag zullen zijn zodat we nog wat tijd over te houden om daar naar een ranch te gaan.

Oh ja als je vraagt of ze ook WiFi (WieFie) hebben op een campground dan kijken ze je schaapachtig aan . Je dient het hier wel juist uit te spreken en dat klinkt als WaaaaaaiFaaaaaaai (een soort Gronings maar dan in Canada).

Greetz,

BJ, Marja, Joran & D.